ՉԵՆՔ ՎԱՃԱՌՈՒՄ…

Մի զույգ մտավ մանկական խաղալիքների խանութ: Նրանք ուշադիր ուսումնասիրեցին բոլոր ցուցադրված խաղալիքները` լացող ու ծիծաղող տիկնիկներ, էլեկտրոնային խաղեր, թխվածք թխող վառարաններ, լվացքի մեքենաներ և այլն…

Սակայն չէին կարողանում կենտրոնանալ: Նրանց մոտեցավ ժպտադեմ ու բարեհաճ խորհրդատու վաճառողուհին:

- Հասկանո՞ւմ եք,- սկսեց բացատրել կինը,- մենք փոքրիկ մի աղջնակ ունենք, սակայն ամբողջ օրը տանը չենք լինում:

- Աղջիկս քիչ է ժպտում,- շարունակեց տղամարդը:

- Կուզենայինք գնել այնպիսի մի բան, որը նրան կուրախացներ,- շարունակեց կինը,- անգամ երբ տանը չէինք լինի… մի բան, որ նրան կզբաղեցնի, կհանգստացնի, երբ նա մենակ է:

- Ներողությո՛ւն,- ժպտաց վաճառողուհին,- մենք ծնողներ չենք վաճառում:

Երեխա ունենալ նշանակում է նրա հետ կնքել այնպիսի մի մեծ պայմանագիր, որից մեծը մարդկային ուղեղը չի կարող ստեղծել: Երեխաները գալիս են հրավիրատոմսը ձեռքին և ասում.«Դու կանչել ես ինձ, և ահա ես եկել եմ: Ի՞նչ կտաս ինձ»: Այստեղ սկսվում է դաստիարակության խնդիրն իր ողջ լայնությամբ ու խորությամբ:

Մեկ տասնհինգամյա տղա սա այսպես է տեսնում`

Ցանկանում էի ծնողներ, ստացա խաղալիք:

Ցանկանում էի խոսել, ստացա հեռուստացույց:

Ցանկանում էի սովորել, ստացա վկայական:

Ցանկանում էի մտածել, ստացա գիտություն:

Ցանկանում էի ունենալ սեփական կարծիք, ստացա միտք:

Ցանկանում էի ազատ լինել, ստացա կարգապահություն:

Ցանկանում էի սեր, ստացա բարոյականություն:

Ցանկանում էի մասնագիտություն, ստացա պաշտոն:

Ցանկանում էի երջանկություն, ստացա փող:

Ցանկանում էի տեղ կյանքում, ստացա կարիերա:

Ցանկանում էի հույս, ստացա վախ:

Ցանկանում էի արդյոք սա փոխե՞լ, ստացա անհասկացողություն:

Ցանկանում էի ապրել…

Աղբյուրը՝ «Սերմնացան» ամսագիր