Հետո․․․
- Կխոսենք հետո․․․
- Ես քեզ հետո կզանգահարեմ․․․
- Կտեսնվենք․․․
- Ավելի ուշ կխոսենք․․․
- Ես քեզ հետո կասեմ․․․
Մենք ամեն բան թողնում ենք «հետո»-յի վրա, բայց մոռանում ենք, որ «հետոն» մեզ չի պատկանում։
Հետո մեր մտերիմներն այլևս մեզ հետ չեն։
Հետո մենք նրանց չենք տեսնում ու չենք լսում։
Հետո նրանք դառնում են հիշողություններ։
Հետո օրը դառնում է գիշեր, ուժը դառնում է անզորություն, ժպիտը դառնում է ձևականություն, իսկ կյանքը դառնում է մահ։
«Հետոն» դառնում է «չափազանց ուշ»։
Գնահատե՛նք ժամանակը մտերիմների հետ, քանի դեռ ունենք հնարավորություն․․․
Սվետլանա Սլիվենկո